श्रीब्रह्मचैतन्य गोंदवलेकर महाराज प्रवचन- २० ऑक्टोंबर २०१४

२० ऑक्टोबर

भगवंताला होता अर्पण । तेथें सुख दुःखाचे नाही कारण ॥ 

 

---

सर्वस्वी व्हावें रामास अर्पण । हाच उपाय सांगती साधुजन ॥
रामास अर्पण व्हावें कोण्या रीती । त्याचा मार्ग सज्जन सांगती ॥
प्रथम राखावे भगवंताचे अधिष्ठान । तेथें प्रयत्‍नांचा उगम ॥
अखंड राखावे अनुसंधान । येणें कर्म होईल सहज समर्पण ॥
उपास्यदेवतेची करावी आठवण । मनानें जावे त्यास शरण ॥
सद्‌गुरूसी झाला जो अनन्य । त्यास दुजें करणे नाही अन्य ॥
सद्‌वृत्ति, सद्‌गुण, दुर्गुणादि विकार । हें सर्व करावें रामार्पण ।
त्यानेंच रामाचे होऊन राहणे जाण ॥
राजापोटीं पुत्र जन्मा आला । राजपद हातीं चालत आले त्याला ।
तैसे आपण व्हावें रामार्पण । विषयाचा न लागे तेथे लाग जाण ॥
मनानें भगवंतास जावे शरण । व्यवहारांत दक्षता ठेवावी आपण ॥
अनन्य व्हावें रामास शरण । तुझेविण नाहीं मानणें कांही अन्य ॥
ठेवावा सदा मनीं ध्यास । दया येईल रामरायास ॥
जेव्हां मनासकट देह केला अर्पण । मग मरणाच्या भयाचें काय कारण ? ॥

परमार्थाचे मुख्य साधन । शक्यतो न चुकूं द्यावे अनुसंधान ॥
हृदयी भगवंताचे ध्यान । याविण नाहीं दुजा उपाय जाण ॥
सर्व कांही करीत जावे । परि व्यवहारी न गुंतावे ॥
ऐसें राहावे प्रपंचांत । जसा पाहुणा वागे जगांत ॥
बाह्य सृष्टी विषयाकार । तेथें मन न गुंतूं द्यावे जाण ॥
देह लावावा प्रपंची । मन लावावे रामचरणी ॥
लोभ्याचे चित्त पैशावरी । परि व्यवहार जैसा करी ।
तैसें मन ठेवावे रामावरी । प्रपंचांत असावी हुशारी ॥
चित्त एकाग्र न व्हावया कारण । विषय मानला आपला जाण ॥
घार फिरते आकाशांत । तैसें चित्त राहतें विषयांत ॥
म्हणून दृष्टी ठेवावी त्याचेवर । जे स्वाभाविक आहे स्थिर ॥
एकाग्रतेस करणें साधन । त्याला करणें जरूर नामस्मरण ॥
एकाग्रतेस उपाय एकच खरा । नामीं प्रेमा ठेवा पुरा ॥
निश्चितपणा राखावा । साधनांत जोर आणावा ॥
विषयापासून निवृत्ति । जडावी नामाची प्रीति । त्याला दूर नाही रघुपति ॥
व्यवहारांत असावी दक्षता । परि राम चिंतीत जावा सदा ॥
प्रपंचांत असावे लक्ष । तरी त्याचा चित्तीं घेऊं नये पक्ष ॥
परमात्म्याने जें जें दिले । तें तें त्याचें म्हणून सांभाळावे भले ।
मुला-बाळांचे करावें जतन । रामाने दिलेलें हें जाणून ।
त्यांच्या लोभांत न गुंतवावें चित्त । हाच परमार्थ सत्य ॥
सर्व कांही करावे । मीपणाने न राहावे ॥
रामसेवा रामासाठी । न जाणावी विषयासाठी ॥
प्रपंच न मानावा सुखाचा । तो असावा कर्तव्याचा ॥
सदा राहावें सावधचित्त । मनानें भजावा भगवंत ॥

---

२९४. जें जें कांही माझे । तें तें जाणावें रामाचें ।
राम त्यास सांभाळिता । काळजीस कारण उरले नाही आतां ॥

( संदर्भ - सत्संगधारा डॉट नेट संकेतस्थळ )